اولیاء چه کسانی هستند؟

یک موجود از آنچه که ذاتش هست نمی تواند خارج شود. از آنچه که مقتضای‌ ذاتش است نمی تواند خارج شود.

شقی از ذات خودش نمی تواند خارج شود سعید شود.
سعید از ذات سعید بودن خودش نمی تواند خارج بشود و شقی بشود.
ذاتی‌قابل‌تغییرنیست.

آیا امثال فضیل عیاض و بشر حافی که در ظاهر شقی بودند سعید شدند آیا واقعاً از شقاوت به سعادت آمدند؟
نه.

اینها معلوم می شود که از اول در نورانیت بوده اند منتهی نور خاموش بود. خاکستری روی آنرا گرفته بود ولی ذغالها روشن بودند و خاکستر روی آنها را گرفته بود. یک ولیّ پیدا شد یک فوت محکم کرد؛ خاکستر رفت کنار...

و ممکن است کسی ذات شقی دارد ولی در منطقه نور وارد شده؛ روح انسان این قابلیت را دارد که در مناطق مختلف سیر کند...

« ألله ولیّ الّذین آمنوا »
اولیا برای همین هستند.

الله یا پیغمبر یا اولیا با مؤمنین سروکار دارند. مؤمنینی که ذات آنها مؤمن است ولی خاکستر آنها را گرفته، اینها در ظلمات هستند، ولیّ، آنها را از ظلمات‌مجازی به نورحقیقی خارج می کند.

ذات‌ مؤمن داشته باشند نه ایمان‌ زبانی. ذات، سعید و نورانی بوده منتهی خاکستر آنها را پوشانده. اولیا آنها را از ظلمت مجازی به نور حقیقی یا از ظلمات عرَضی به نور ذاتی خارج می کنند.

« و الّذین کفروا أولیاؤهم الطّاغوت »
کسانی که کفر اصلی دارند، ذات، ذات کافری است. ذات، شقی و ظلمانی است.

« و الّذین کفروا أولیاؤهم الطّاغوت »
ولیّ اینها کیست؟
شیطان است.
که آنها را از نورانیت‌ مجازی به ظلمت‌ حقیقی خارج می کند؛ یا از نورانیت‌ عرضی به ظلمت‌ ذاتی.

اولیا کسانی هستند که انسانها را سیر درونی می دهند. سیر باطنی می دهند. در باطن، سیر می دهند. از یک مرتبه ی وجود به مرتبه ی دیگری از وجود می رسانند. اینها اولیا هستند.

اولیا دو جور هستند:
یا اولیایی که انسان را از ظلمت به نور سیر می دهند؛ یا اولیایی هستند که انسان را از نور به ظلمت سیر می دهند؛ خداوند هر دوی اینها را می گوید ولیّ.

« ألله ولیّ الذین آمنوا »
ولیّ کسانی است که ایمان آوردند که اینها را از ظلمت به نور می رساند.

« و الّذین کفروا أولیاؤهم الطّاغوت »
ولیّ اینها شیطان است که « یُخرجهم من النّور إلی الظّلمات ».

حال، اگر کسی ذاتش نورانیت اصلی داشت، یعنی سعید است ولی بالعرض رفته در منطقه ی ظلمت، مجازاً رفته در منطقه ی ظلمت...
بر عدل‌ الهی‌ واجب‌ است‌ که اینها را به‌ نورانیت‌ ذاتی‌شان برساند.
چون ذات دارای نورانیت اصلی بوده ولی در مسیر ظلمت افتاده. بر عدل الهی واجب است اینها را به منطقه ی نور برگرداند.
چکار می کند؟
اولیا را می فرستد که این انسان را از منطقه ی ظلمت به منطقه نور برگرداند.
« ألله ولیّ الّذین آمنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظّلمات إلی النّور »

*********************************************************************

علامه حمیدرضا مروجی سبزواری حفظة الله

پیاده شده از فایل صوتی خلقت آدم

به سوی منطقه نور اللهی

چشم انسان در دو جاست که چیزی را نمی بیند: یکی در جایی که نور نیست، یکی در جایی که نور فوق العاده شدید است.

اگر انسان در جایی قرار گرفت که سراسر نور است، اینجا دیگر خودش را نمی بیند فقط نور می بیند، فقط نور.

انسان در سیرش به آن منطقه نور اللهی خودش همان طور که می رود پرده های ظلمت را کنار می زند، حجاب ظلمت را کنار می زند به یک جایی می رسد که کم کم آن نور بر این شخص طالع می شود. اینجا دو چیز را می بیند: در اینجا این انسان آن مَنِ ظلمانی را از دست داد، آن مَنِ حیوانی را از دست داد، خب اما اصل من را از دست نداد. این قالب هنوز مانده ولی تهی. تا حالا از حیوانیت پر بود از ظلمانیت پر بود، الان تهی شده چون حیوانیتش را کنار ریخت و ظلمتش را کنار ریخت و خالی شد. به نور رسید. حیوانیتش را در اثر مجاهدت از بین برد. الان هم که آمده به نور رسیده، از نور پر شده، مَن از بین نرفته فقط نورانی شده. لذا به خودش که نگاه می کند می گوید من نور هستم. من را می بیند. اگر از این هم جلوتر رفت و به جایی رسد که دقیقا در تحت شعاع الهی قرار گرفت، در آن وسط منطقه نوراللهی قرار گرفت، اینجا دیگر من را نمی بیند، فقط نور می بیند.

اینجا به انسان فنا دست می دهد.

************************************************************************************************

علامه حمید رضا مروجی سبزواری حفظة الله

پیاده شده از فایل صوتی زبدة الاسرار