🌠 مرآت ذات 🌠

🏴 علامه‌ مروجی‌ سبزواری
🏴 شهید
🏴 مقام‌عندیت

 آنکه در راه خدا کشته می شود، می شود شهید.

شهید، فعیل به معنای فاعل است یعنی شاهد. مشاهده کننده.

شهید یعنی کسی که مشاهده می کند.
چه کسی را؟
خدا را دارد مشاهده می کند.

شهید یعنی این.
شهید یعنی مشاهده کننده ی خدا.

انسان چگونه می تواند به مقام‌ شهود خدا دست پیدا کند باید به مقام‌ عندیت برسد یعنی برسد به نزد خدا.
الآن من در نزد شما هستم می توانم شما را ببینم.

مقام عندیت مقامی است که برای انسان، شهود می آورد. انسان تا به این مقام نرسد نمی تواند...

چه کسی به مقام عندیت می رسد؟
چه کسی به مقام مشاهده ی خدا می رسد؟
کسی که به مقام عندیت برسد.

کسی که به مقام نزد خدا برسد.
کسی که به نزد خدا برسد می تواند مشاهده کند، این می شود شهید.

منتهی شهید دو جور است:
یا ظاهری است یا باطنی، یا شهید روحانی.

یا شهید جسمانی است، یا شهید روحانی.

شهید ظاهری و جسمانی کسی است که می رود در مقابل کفار بیرونی، با شمشیر، حالا سلاح روز، هر چه که هست، کافر را می کشد یا خودش به دست آن کافر کشته می شود.

اگر این شخص با صدق رفت به میدان جنگ، با اخلاص رفت به میدان جنگ، وقتی که توسط آن کافر کشته شد، در واقع آن نفسش کشته شد، آن روح آزاد می شود.

نه اینکه اولاً به قصد رضای‌ خدا آمده و به قصد قربت آمده و بخاطر اجرای امر خدا آمده ، رفته در مقابل کفار، جنگ بر سر زمین نیست، بر سر خاک نیست؛ بر سر حق و باطل است؛ بر سر نور و ظلمت است؛ جنگ، جنگ کفر و دین است.

بنابراین چنین انسانی اگر به دست کافر کشته شود؛ این نفس‌ اماره کشته می شود این روح پرواز می کند می رود پیش خدا.

البته خیلی شرایط می خواهد.
در همین جنگهای ظاهری هم انسان به مقام شهادت برسد آن هم خیلی کار می خواهد؛ خیلی اخلاص می خواهد.

حالا هر کسی که در میدان جنگ کشته می شود، از لحاظ ظاهری می گوییم شهید، اما واقع شهید باشد؛ اما اگر واقع شهید باشد؛ یعنی واقع به مقام مشاهده ی خدا برسد؛ به مقام لقاء الله برسد؛ این یک چیزی است. نیت خالص می خواهد.

حالا یا این است یا نه، شهادت باطنی.

شهادت باطنی این است که انسان در خلوت خودش، یعنی میدان مبارزه اش، خلوت خودش است. میدان مبارزه فلان منطقه یا فلان محل نیست؛ میدان مبارزه خلوت خودش است، آن کار، آن شمشیر، آن مجاهدت است. یعنی نفس خودش را به دست کافر نمی کشد؛ به دست خودش می کشد؛ خودکشی می کند. یعنی خود مجازی، خود حیوانی اش را با آن شمشیر ریاضت و مجاهدت می کشد.

اگر انسان واقعا بتواند این کار را انجام بدهد، این حجاب‌ اعظم که روح را مانع شده، سدّ شده از پرواز به سوی خدا، این کنار می رود و این روح پرواز می کند می رود، اینجا این سه خصوصیت را پیدا می کند:
أحیاءٌ
عندَ ربّهم
یُرزقون

اولاً در اینجا دیگر این انسان حیّ است؛ بخاطر اینکه انسان، حجاب که رفت کنار، پرواز کرد، رفت و به ذات‌ خدا رسید در آنجا دیگر این انسانی که با ذات خدا اتصال پیدا کرد؛ خدا همیشه حیّ است و این انسان هم حیّ است و حیات خداست.

این انسان همیشه زنده است.
این انسان دیگر نمی میرد.