🌠 مرآت ذات 🌠

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از کاربران بنام « عبدالله » سوالاتی مطرح نموده اند ک بهتر دیدیم در پستی جداگانه ب آنها پاسخ داده شود:

مسئله در رابطه با ایشان باید روشن شود،

یکی استفاده ایشان از مرحوم سعادت پرور است که در شرح زندگی ایشان معلوم نیست چند سال محضر ایشان بوده اند و چرا برخی اساتید حوزه ایشان را جزء شاگردان آن مرحوم ذکر نکرده اند ؟

مسئله ی دیگر شیوه ذکر مصیبت ایشان است که با داب بزرگانی چون آیت الله قاضی و علامه طباطبایی و خود آیت الله سعادت پرور تفاوت زیادی دارد. اینکه ایشان فقط به خواندن شعر عشقی اکتفا می کنند یا در پایان  یکی از سخنانشان می گویند ،خدا به حسین می گوید که با لباس نیا و عریان بیا تا تو را درآغوش بگیرم، با لباس نمی چسبه، خیلی جالب نیست. اساتید بزرگ عرفان هم ذکر مصیبت می کردند و هم در رثای خامس ال عبا اشک می ریختند. ما از امام صادق علیه السلام بالاتر نیستیم که در مصیبت سید الشهدا زار می زدند ولی چنین الفاظی شاید سبک کردن مجلس و روضه ابی عبدالله باشد . قصد جسارت به ایشان ندارم . از بس مدعیان عرفان و مدعی شاگردی عارفان داغ است که مردم سر درگم می شوند. البته منکر برخی سخنان خوب ایشان نیستم.گرچه اگر ایشان فقط با کلمه استاد معرفی شوند بهتر است تا عناوینی چون علامه ذوالفنون و...این عناوین مخاطب را زده می کند. قبول کنید از بس دکان بازی زیاد شده، اکثر جوانان با شک و تردید به مدعیان می نگرند هر چند حرفهای زیبایی هم بزنند. برای برخی  سوال است چرا دیگر ایشان جلسه ای ندارند یا چرا با فلان مدعی شاگردی آیت الله سعادت پرور برخورد می شود؟ 

پاسخ:

*****

اولاً اینکه فرموده اید استفاده ی ایشان از مرحوم سعادت پرور،

ایشان چه نوع استفاده ای کرده یا می کنند؟ آیا شما و دیگرانی ک بدین شکل با ایشان برخورد می کنند تابحال خودشان از زبان استاد چیزی شنیده اند؟ ادعایی؟ استفاده ای؟ چیزی؟

مرحوم سعادت پرور استاد مسلّم حضرت آقا بوده اند و حضرت آقا بعنوان حفظ مقام استادی ایشان از مرحوم سعادت پرور نام برده و می برند و طبق فرمایشاتشان جزو شاگردانی بودند ک مرحوم سعادت پرور جلسات خصوصی با ایشان داشته اند؛ جلساتی ک حتی برخی شاگردان مطرح مرحوم سعادت پرور هم شاید از آنها اطلاعی نداشته اند.

اینکه گفته اید برخی اساتید حوزه ایشان را جزو شاگردان آن مرحوم ذکر نکرده اند این را باید از خود حضرت آقا بپرسید ک فرموده اند برخی از افرادی ک در حال حاضر نام آنها جزو شاگردان مرحوم سعادت پرور برده می شود جزو کسانی بودند ک مرحوم سعادت پرور افتخار شاگردی را از ایشان سلب کرده بودند.

البته جا دارد عرض کنم ک متاسفانه بسیاری از افراد هیچگونه شناخت دقیقی از حضرت آقا ندارند.

در مورد شیوه ی ذکر مصیبت ایشان، هر کسی مأمور ب امری خاص است. هرکسی بنا ب معرفت قلبی خویش ذکر مصیبت می کند؛ برای شناخت یکی مثل حضرت آقا، بهتر است شناختی نسبت ب استاد بزرگ ایشان داشته باشیم. ببینیم دأب مرحوم سعادت پرور در ذکر مصیبت چگونه بوده است؟

یکی مثل حضرت آقا ک شیوه ای عرفانی، ولایی و توحیدی در پیش دارند، مأموریت ایشان بیشتر در جذب قلوب است. ایجاد شعور است نه شور. ک مگر می شود قلوب جذب شوند و ب سوز و آه در آیند و نگریند؟ 

اگر می بینید حضرات معصومین چنین اشک می ریخته اند جهت حفظ و بقای این امر بوده و مأمور ب امر خاصی بوده اند.

شما می گویید از بس مدعیان عرفان زیاد شده اند؛ 

جای بسی تأسف دارد ک ما هنوز آن فرقان لازم جهت تشخیص حق از باطل را نداریم و آن چنان معرفت و علم حقیقی نسبت ب مکتب عرفان ولایی و توحیدی پیدا نکرده ایم ک نمی توانیم عرفان حقیقی را از عرفان کاذب تشخیص دهیم و صرفاً ب یکسری القائات حتی قضاوتهای برخی افراد نسبت ب اهل عرفان بسنده می کنیم و پایه های اعتقاد را بر چنین مبانی سست و بی بنیان بنا می نهیم.

اگر می بینید مردم سر در گم اند برای اینست ک از ثقلین فاصله گرفته اند؛ برای اینست ک شاخص و معیار سنجش ندارند؛ برای اینست ک شاخص قضاوتهایشان فقط سخنان این و آن است؛ بر شنیده هایشان تکیه دارند نه بر ادراکات قلبی و چشیده ها و لمس کردنها و ارتباط قلبی و باطنی. دلها بیمارند و قلوب مهر خورده اند و قدرت تشخیص و ارتباط ندارند.

گفته اید ایشان بهتر است با لفظ استاد معرفی شوند تا لفظ علامه.

ب ما بگویید بدانیم علامه ب چه کسی می گویند؟

کسی ک علم فراوان دارد. چه علمی؟ همان علمی ک نور است. 

از زمانی ک حضرت آقا معرفی شدند ب جامعه ی اهل معرفت و عرفان و ولایت و توحید، چه بسیار افرادی ک متحول شدند و ره یافتند و هدایت شدند و در مسیر حق و اهل بیت قرار گرفتند، این است علمی ک ایشان منتقل می کنند.

ما ک از هر علمی با ایشان سخن راندیم دیدیم دریای علم و معرفت اند. چه علم فیزیک، چه علم نجوم، چه علوم غریبه. شما ب چه کسی علامه می گویید؟

بالاترین علم، علم قرآنی است ک ایشان بحمد الهی و ب فضل خداوند تعالی از آن بهره ی کافی دارند. علم ب اهل بیت علیهم السلام. 

و صد البته ایشان همه ی اینها را از فضل خداوند تبارک و تعالی می دانند و حقیر یقین دارم آنچنان اهل تواضع و تذلل هستند ک حتی راضی ب این تعریفات هم نمی باشند.

سخن آخر اینکه:

متاسفانه عناد جاهلان و ظلم ظالمان اجازه نداده است ک این گوهر ناب، درخشش و تلألؤ شایسته ی خویش را داشته باشند.

افسوس ک دست ما از ایشان کوتاه است و روزها می گذرند بی آنکه بهره ای از نفسهای ربانی و الهی این مرد بزرگ داشته باشیم.

و صد البته شکوه های ما بلند است از اینکه چرا هیچ یک از هم دوره ای های ایشان ک همزمان با حضرت آقا در محضر استاد بزرگی همچون مرحوم سعادت پرور بودند، سکوت اختیار کرده اند و این ظلمها را نادیده می گیرند و می گذرند؟