🌠 مرآت ذات 🌠

بسمک یا وفیّ

************

🔷 آن‌جا که می‌فرماید: ( ان تقولوا یوم القیٰمة ) این شهادت را گرفتم که مبادا روز قیامت بگویید ما نسبت به مسئلۀ ربوبیت منحصره‌ی تو غافل بودیم. یا بگویید پدرانمان در ربوبیت تو به اشتباه رفتند و شرک ورزیدند، ما هم فرزندان آن‌ها بوده، روش آن‌ها را ادامه دادیم.

 سرّ گرفتن آن اعتراف این بود که قرار بود انسان موجودی مادّی و خاک‌نشین شود.
 وجودش با جسم همراه شود و در دنیای مادّی به زندگی ادامه دهد.
 اما در عالم مادّی، توجه انسان به جسمش معطوف می‌شود و یک اشتباه بزرگ مرتکب شده و آن این‌که خیال می‌کند که حقیقت او جسم است نه روح و از روحش که حقیقت اوست غافل می‌شود.
 چون خودش را عبارت از جسم می‌داند، پس نیازهای واقعیش را همان نیازهای جسمانی می‌بیند و چون نیازهای جسمانی انسان در دنیا برآورده می‌شود، پس انسان اشتباهاً دنیا را رب خود می‌بیند و موجودات دنیایی را رب خود می‌انگارد.

🔶 برای این‌که انسان دچار چنین اشتباهی نشود، خداوند در آن عالمِ بی‌جسمی که انسان ها تا اعماق وجود خودشان را میدیدند و خدایشان را با شأن ربوبیت، بی پرده میدیدند، انسان‌ها را متوجه حقیقت خودشان کرد و از آن‌ها عهد گرفت بر ربوبیت خودش تا اگر انسان‌ها به عالم دنیا آمدند و در این‌جا به خطا رفتند و از ربوبیت خدا روی گرداندند یا برای خدا شریک در ربوبیتش گرفتند، نتوانند در قیامت ادعا کنند که خدایا ما از ربوبیت تو غافل بودیم.

❓❓❓ در این‌جا ممکن است کسی اشکال کند که هر چند ما در عالم مثال، یا عالم ذرّ، این عهد را با خدا بسته‌ایم ولی بالاخره به عالم مادّه که آمده‌ایم آن را فراموش کرده‌ایم. چون زندگی مادی خود بخود غفلت آور است.

🔴 جواب این است که آری همچنین است و انسان چون وارد زندگی دنیایی می‌شود مسئلۀ ربوبیت مطلقه و منحصره‌ی خدا را فراموش می‌کند، ولی از طرف دیگر، خداوند مرتب انبیائش را می‌فرستد تا مسئله‌ی ربوبیت خدا را برای مردم یادآوری کنند.
⬅️ برای همین است که خداوند، پیامبر را «مذکِّر» یعنی یادآوری کننده می نامد:

( فذکر انما انت مذکر ) غاشیه 21 (به درستی که تو یادآوری کننده هستی)،

و قرآن را «ذکر» یعنی یادآوری می‌خواند: ( و هذا ذکر مبارک) انبیاء 50 (این ذکر مبارکی است).